به نقل از «فرارو»

درون بزرگترین موشکی که تاکنون ساخته شده / هیولایی که برای حمل انسان به ماه و استعمار مریخ طراحی شده

تاریخ انتشار: ۲۹ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۵۶۲۷۱۳

فرارو- امروز بوکاچیکا ویلیج در تگزاس جایی است که آینده پرواز فضایی انسان آنجا در حال شکل گیری است. روز چهارشنبه ۱۹ آوریل آن شهر به مکان پرتاب بلندترین و قدرتمندترین موشک طراحی شده اسپیس ایکس یعنی استارشیپ تبدیل خواهد شد.

به گزارش فرارو به نقل از تایم، در تاریخ ۱۴ آوریل اداره هوانوردی فدرال مجوز پرتاب را صادر کرد و در بیانیه‌ای اعلام کرده بود که اسپیس ایکس تمام الزاماتِ ایمنی، زیست محیطی، سیاستگذاری، محموله، ادغام فضای هوایی و مسئولیت‌های مالی را برآورده ساخته و این مجوز به مدت پنج سال اعتبار دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این پرتاب یک دستاورد مهم برای اسپیس ایکس خواهد بود که در سال ۲۰۱۴ میلادی در تاسیسات ساخت و پرتاب موشک توسط "ایلان ماسک" به نام "استار بیس" لقب گرفته بود. نزدیکی بوکاچیکا به خلیج مکزیک، آن مکان را به محلی عالی برای یک پایگاه فضایی تبدیل می‌کند، زیرا زمانی که بزرگترین موشک جهان را می‌سازید می‌خواهید در صورتی که مشکلی پیش بیاید بر روی آب فرود بیاید. زمانی که صحبت از پرتاب‌های فضایی به میان می‌آید همواره ممکن است مشکلی رخ دهد.

ماسک در اواخر سال ۲۰۲۱ میلادی اعتراف کرده بود که اجرای این پروژه بسیار ترسناک است. او گفته بود: "هیجان در آن روز تضمین شده است. من نمی‌گویم که موفقیت آمیز خواهد بود، اما هیجان تضمین شده است".

استارشیپ در واقع یک ماشین دو قسمتی است. قسمت اول که به عنوان سوپر هِوی شناخته می‌شود ۷۰ متر ارتفاع دارد و از ۳۳ موتور نیرو می‌گیرد. مرحله بالایی آن که برای حمل بار و خدمه ساخته شده. قسمت دوم هم چنین استارشیپ نام دارد ۵۰ متر ارتفاع دارد و خود مجهز به شش موتور دیگر از همان ۳۳ موتور است. در کل از فولاد ضد زنگ ساخته شده و ۴۰ طبقه براق و نقره‌ای است.

برای یک ماشین ماموت مانند ماموریت آتی نسبتا ساده خواهد بود. استارشیپ فوقانی پیش از آن که در شمال غربی جزایر هاوایی از هم پاشیده شود حتی یک دور هم به دور زمین نمی‌چرخد. سوپر هوی به طور مشابه در خلیج مکزیک فرود خواهد آمد. با این وجود، پس از آن اتفاقات بزرگی رخ خواهد داد.

تاریخ اولین پرتاب خدمه استارشیپ به طور قطعی تعیین نشده، اما این یک ماموریت مداری زمینی خواهد بود که توسط "جارد آیزاکمن" میلیاردر و مسافر فضایی کهنه کار فرماندهی می‌شود. (آیزاکمن ماموریت Inspiration۴ را در سفینه فضایی Space X Crew Dragon در سال ۲۰۲۱ میلادی برعهده داشت). "یوساکا مائزاوا" مولتی میلونر ژاپنی نیز برای ماموریت خود ۹ صندلی موشک استارشیپ را خریداری کرده سفری دور ماه که در ابتدا برای پایان امسال برنامه ریزی شده بود و اکنون مدتی پس از پرواز آیزاکمن انجام خواهد شد.

با این وجود، نقش استارشیپ در برنامه آرتمیس ناسا بسیار مهم‌تر است. در آوریل ۲۰۲۱ میلادی ناسا بخش بالایی استارشیپ را به عنوان وسیله نقلیه‌ای انتخاب کرد که به عنوان سیستم فرود انسانی (HLS) نسخه قرن بیست و یکم ماژول قمری عصر آپولو عمل می‌کند. این شرکت قراردادی انحصاری برای ساخت سیستم فرود انسانی منعقد کرد و رقبا را برای این معامله مطلوب شکست داد: یکی داینتیکس در هیوستن و دیگری بلو اوریجین در واشنگتن متعلق به "جف بزوس" بنیانگذار آمازون.

این تصمیم باعث نارضایتی شد. دو شرکت دیگر اشاره کردند که ناسا باید دست کم دو گزینه را به منظور ساخت سیستم فرود انسانی انتخاب می‌کرد همان طور که در سال ۲۰۱۴ قرارداد‌هایی را با بوئینگ و اسپیس ایکس به منظور ساخت وسایل نقلیه برای انتقال خدمه به ایستگاه فضایی بین المللی منعقد کرد. سایر ناظران فضایی نیز این انتخاب را زیر سوال بردند.

فرودگر‌های پیشنهادی داینتیکس و بلواوریجین ماشین‌های چهارپایه و کم شیار مانند ماژول قدیمی قمری هستند که مرکز ثقل آن به همان اندازه پایین است و در صورت فرود بر روی زمین ناهموار ماه، پایداری دستگاه را افزایش می‌دهد. استارشیپ، اما وضعیت متفاوتی دارد و اگر چهار پای آن روی سطح صاف قرار نگیرند احتمالا مستعد واژگون شدن خواهد بود.

با این وجود، ناسا به اسپیس ایکس ایمان دارد و این ایمان بدون توجیه نیست: این شرکت از سال ۲۰۲۰ با فضاپیمای Crew Dragon خود هفت پرواز خدمه به ایستگاه فضایی بین المللی را انجام داده و از سال ۲۰۱۲ میلادی تاکنون ۲۷ محموله بدون خدمه را به ایستگاه فضایی بین المللی فرستاده است. علاوه بر این، اسپیس ایکس به طور مداوم در خدمت بخش خصوصی و عمومی بوده و از سال ۲۰۱۰ میلادی تاکنون ۲۱۶ موشک فالکون ۹ پرتاب کرده که ۶۱ مورد آن تنها در سال ۲۰۲۲ میلادی بوده است.

با این وجود، همگان درباره استارشیپ به طور خاص و اسپیس ایکس به طور کلی نظر مثبتی ندارند. اصطلاحا یک ماشین ۳۳ موتوره "یک کابوس برای لوله کش ها" است که راکت ۳۰ موتوره N-۱ اتحاد جماهیر شوروی را به یاد می‌آورد که هرگز با موفقیت پرواز نکرد و در یک آزمایش در سال ۱۹۶۹ درست پس از بلند شدن منفجر شد و باعث ایجاد بزرگترین انفجار در تاریخ فضانوردی شد.

علاوه بر این، ۱۶.۷ میلیون پوند رانش، اگرچه چشمگیر است، اما بسیار بیش‌تر از آن چیزی است که برای حمل محموله به مدار پایین زمین مورد نیاز می‌باشد که مقصد اکثر پرتاب‌های فضایی است. "سعید مستشار" مدیر موسسه سیاست و حقوق فضایی لندن می‌گوید: "شبیه استفاده از پتک برای شکستن مهره است. ما مطمئنا به چیزی به این قدرتمندی نیاز نداریم".

ماسک مخالف این نظر نیست و مدت هاست که گفته استارشیپ نه برای حمل محموله به مدار پایین زمین بلکه عمدتا برای ماموریت‌هایی که به قدرت پیشرانه بسیار بیشتری هم به ماه و هم به مریخ نیاز دارند مورد استفاده قرار می‌گیرد. این موضوع با توجه به آن است که مرحله فوقانی اسپیس شیپ می‌تواند برای حمل ۱۰۰ مسافر پیکربندی شود.

برخی دیگر نگران هستند که ماسک از قرارداد‌های مکرر و سخاوتمندانه ناسا استفاده کرده تا خود را بیش از حد در عملیات آژانس فضایی مرکزی قرار دهد یک تامین کننده منفرد که به عنوان حامل اصلی خدمه و محموله به ایستگاه فضایی بین المللی و هم چنین خدمه به ماه خدمت می‌کند.

مستشار می‌گوید: "مطمئنا این یک مشکل است، زیرا آژانس فضایی با خطر فلج شدن موثر در صورت بروز مشکلات فنی یا فاجعه پرتاب اسپیس ایکس و حتی برای مدتی آفلاین شدن مواجه خواهد بود همان طور که ایالات متحده پس از تجربه چلنجر و شاتل کلمبیا زمین گیر شد. در نتیجه این موضوع خطر را افزایش می‌دهد، زیرا صرفا یک نهاد وجود دارد".

این نگرانی برای ناسا بیش‌تر از اسپیس ایکس است. ماسک آشکارا طرح کسب و کار خود را که هم بخش خصوصی و هم بخش دولتی را در بر می‌گیرد با بزرگترین پرتاب بزرگترین موشک اش که هنوز در راه می‌باشد انجام داده است. این که استارشیپ و اسپیس ایکس خود بسیار بزرگ هستند یا خیر پرسشی است که هنوز پاسخی به آن داده نشده است.

توسعه استارشیپ همواره موضوع زیبایی برای تماشا نبوده است. از سال ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۱ میلادی پنج موشک استارشیپ در پرواز‌های آزمایشی تا حداکثر ارتفاع ۱۰ کیلومتری پرتاب شدند که پیش از پرتاب موفقیت آمیز پنجمین راکت، چهار فروند از آن‌ها به انفجار یا سقوط منتهی شدند. هنگامی که استارشیپ پرتاب می‌شود ماسک تصور می‌کند که با سرعتی سرسام آور حرکت کند. هدف او همان طور که در ژوئن گذشته توئیت کرد ساخت بیش از ۱۰۰۰ فروند استارشیپ برای انتقال حیات به مریخ است.

با این وجود، اکنون فرود بر روی ماه با استارشیپ به هیچ وجه به آسانی روز‌های آپولو نخواهد بود. در آن زمان یک موشک ساترن ۵ هر دو کاوشگر ماه و سفینه مادر را در یک حرکت پرتاب کرد و هر دو فضاپیما به صورت متصل به ماه پرواز کردند. این در حالیست که برنامه آرتمیس یک امر چند مرحله‌ای خواهد بود که شامل دو موشک است که یکی از آن‌ها استارشیپ خواهد بود که به صورت پشت سر هم عمل می‌کنند.

استارشیپ ابتدا راه اندازی می‌شود. هنگامی که مرحله بالایی آن به مدار زمین می‌رسد تقویت کننده سوپر هِوی جدا شده و دوباره روی زمین فرود می‌آید. سپس مرحله فوقانی از آرایه شش موتور خود برای حرکت به مدار استفاده خواهد کرد. انجام این کار بیش‌تر سوخت آن را تمام می‌کند، اما مخزن بنزین آن برای مدت طولانی خالی نمی‌ماند. در آن زمان آماده و منتظر یک انبار سوخت خواهد بود که توسط اسپس ایکس به مدار پرتاب می‌شود جایی که استارشیپ به‌اندازه کافی خود را دوباره پر می‌کند تا بتواند از مدار زمین به ماه و سپس به سطح ماه پایین بیاید و پشتیبان دریافت کند.

هنگامی که استارشیپ وارد مدار ماه شد در آنجا سرگردان خواهد شد. خدمه‌ای متشکل از چهار فضانورد سپس با فضاپیمای اوریون به ماه می‌روند و سپس دو نفر از خدمه به استارشیپ منتقل شده و به سطح زمین فرود می‌آیند.

با فرض اینکه این سیستم کار می‌کند و همه چیز به خوبی پیش می‌رود هر چهار فضانورد با اوریون به خانه باز خواهند گشت در حالی که استارشیپ به عنوان یک زباله فضایی بسیار گران قیمت در مجاورت ماه باقی می‌ماند.

تمام این قطعات متحرک در خدمت یک دید بزرگتر برای اکتشاف ماه هستند. ناسا قصد دارد در نهایت یک ایستگاه فضایی کوچک قمری به نام Gateway را راه اندازی کند که در آنجا فرود‌های متعددی که ناسا برای ارتمیس ۴، ۵ و ۶ و فراتر از آن در نظر گرفته انجام خواهد شد. اولین ماژول Gateway در اوایل نوامبر سال ۲۰۲۴ میلادی بر روی یک موشک دیگر اسپیس ایکس یعنی فالکون هِوی ۲۷ موتوره پرتاب خواهد شد.

پس از راه اندازی Gateway ناسا قصد دارد از اتکای انحصاری به استارشیپ برای سیستم فرود انسانی خود دور شود و در‌ها را برای سایر داوطلبان باز می‌کند تا فرودگری دیگر را برای ارائه خدمت به همراه استارشیپ با دو شرکت داینتیکس و بلواوریجین بسازند.

این نوع کثرت گزینه‌ها است که به دیگر متخصصان فضایی اطمینان می‌دهد که ناسا اجازه نداده ماسک و اسپیس ایکس بیش از حد در مرکز عملیات آن قرار گیرند. ما هرگز به اندازه امروز ماموریت‌های زیادی نداشته ایم. این بدان خاطر است که بین ناسا و اسپیس ایکس و سایر شرکت‌ها و کارآفرینان همکاری وجود دارد. کارشناسان می‌گویند هر چه سایر شرکت‌ها سریع‌تر آنلاین شوند و سخت افزار خود را به پرواز درآورند ناسا وضعیت بهتری خواهد داشت.

برای ناسا هوشمندانه است که گزینه‌های خود را باز نگه دارد. شما نمی‌خواهید تمام تخم مرغ‌های خود را در یک سبد قرار دهید. البته سبدی که استارشیپ است خود هنوز پرواز نکرده و تا زمانی که این کار صورت نگیرد برنامه‌های آرتمیس ناسا و رویا‌های ماسک در مریخ همگی در سطح برنامه و رویا باقی خواهند ماند.

اگرچه قابل پیش بینی نیست که آیا اولین پرواز موفقیت آمیز خواهد بود یا خیر، اما استارشیپ اعتبار مهندسی برای کار در طیف برنامه را دارد. ایلان ماسک نشان داده که طراح دقیقی است و تیم اش مطمئنا توانایی دارند. خیلی زود ماشین غول پیکر ثابت خواهد کرد که آیا به وظایفی که به آن محول شده عمل خواهد کرد یا خیر.

منبع: فرارو

کلیدواژه: اسپیس ایکس استارشیپ ایستگاه فضایی بین المللی اسپیس ایکس ۲۰۲۱ میلادی خواهد شد برای حمل بر روی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۵۶۲۷۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا حضور مجدد انسان در ماه سخت است؟

بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، ماموریت‌های آپولو در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و این اتفاق پیش از پیشرفت فناوری مدرن بود؛ بنابراین، چرا تلاش‌های کنونی فضانوردان، برای ورود مجدد به ماه بسیار کند و پیچیده شده است؟

یک پاسخ ساده واحد برای این سوال وجود ندارد، اما عمده دلایل به هزینه مالی، سیاست و اولویت‌ها ارتباط دارد.

هزینه مالی:

بیایید با پول شروع کنیم. ماموریت‌های آپولو در اوج خود، حدود ۵ درصد از کل بودجه فدرال را مصرف کرد و بیش از نیمی از آن به برنامه آپولو اختصاص یافت.

با حساب تورم، کل برنامه آپولو به دلار امروزی بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت و اگر پروژه جمینی و برنامه رباتیک قمری را که پیش درآمد ضروری آپولو بودند، در نظر بگیرید، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، ناسا امروزه کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف وسیع تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد و در طول دهه گذشته، نزدیک به ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است، البته با هزینه کمتر، فرود بر روی ماه، احتمالاً حتی با پیشرفت‌های تکنولوژیکی، روند آهسته تری خواهد داشت.

سیاست:

واقعیت‌های سیاسی ارتباط نزدیکی با واقعیت‌های مالی دارند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه مسابقه فضایی بود، رقابتی با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به بیشترین تعداد دستاورد‌ها در فضا، به ویژه در زمینه فرود انسان روی ماه.

مردم از این ایده حمایت کردند و مشتاق بودند، مانند قانونگذارانی که بودجه گسترده ناسا را مدیریت می‌کردند، اما این نوع هزینه‌ها تا حد زیادی ناپایدار بود، و زمانی که آمریکا "پیروز شد"، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به زبان ساده اکنون اراده سیاسی یا به طور کلی اراده‌ای برای صرف این مقدار پول برای ورود مجدد به ماه وجود ندارد.

از این رو، ترکیبی از اراده سیاسی کم و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور به اتخاذ برخی تصمیمات حیاتی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ کرد، تصمیماتی که بر روند مأموریت فضانورد آرتمیس تأثیر گذاشته است.

به طور خاص، زمانی که برنامه شاتل فضایی رو به پایان بود، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌ها و مشارکت‌های صنعتی که منجر به ایجاد شاتل شد، چه کنند و تصمیم گرفتند با استفاده مجدد از بسیاری از بخش‌های شاتل، به‌ویژه موتور‌ها و گنجاندن آن ها در طراحی آرتمیس، این زیرساخت را حفظ کنند. 

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که این اقدام فراخوان درستی برای حفظ زیرساخت‌ها و استخدام مهندسان هوافضا بود، زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی بود که ما برای راه اندازی رنسانس اخیر در شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی نیاز داشتیم، اما این بحث جداگانه‌ای است.

اولویت ها:

در نهایت، مفهوم مدرن Artemis دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است، برای مثال، تحمل خطر ما بسیار کمتر از آن در دهه ۱۹۶۰ است.

ماموریت‌های آپولو کاملاً خطرناک بودند، با احتمال زیاد شکست، در واقع، چندین مأموریت با فاجعه مواجه شدند، از جمله: آتش سوزی آپولو ۱ که منجر به کشته شدن سه فضانورد، خرابی موتور در طول پرواز آپولو ۶ و نقص طراحی کشنده که نزدیک بود به مرگ فضانوردان آپولو ۱۳ بیانجامد. بنابراین، قانونگذاران و مردم مایل به پذیرش مجدد چنین سطحی از خطر نیستند.

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را صرف فرستادن فضانوردان به سطح ماه برای چند ده ساعت کردند. آن ها رفتند و نمونه‌هایی را جمع آوری کردند، آزمایش‌های ساده‌ای انجام دادند و سپس برگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس حول یک مجموعه کاملا متفاوت از اهداف طراحی شده اند. در حالی که مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک تفکر ثانوی تلقی می‌کردند و هدف اصلی آن پیشی گرفتن از شوروی بود، تحقیقات علمی در مرکز برنامه آرتمیس به اولویت تبدیل شده است، به این معنی که طراحی ماموریت طولانی‌تر و پیچیده‌تر را ضروری کرده است.

سرانجام، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان به ماه نیست، بلکه شروع ایجاد زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آن جا است و همه چیز از انبار‌های سوخت‌گیری مداری گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر مأموریت قرار می‌گیرد. پروژه Artemis تعاملی‌تر است، زیرا چارچوبی برای تحقق رویا‌ها برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.

منبع: الیوم السابع

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم